Een Jaar In Repetitie: Wat Heb Ik Geleerd?
Een jaar geleden begon ik met schrijven. Ik dacht: "Dit wordt makkelijk, lekker een beetje fantaseren, een paar verhalen op papier zetten, en hop, ik ben de volgende grote schrijver!" Spoiler alert: dat was niet helemaal de werkelijkheid. Nu, na een jaar van schrijven, herschrijven, en vooral veel koffie drinken, kan ik zeggen dat ik een hoop geleerd heb. En niet alleen over schrijven, maar ook over mezelf (en de mysterieuze werking van de printer). Hier komen de belangrijkste lessen die ik heb geleerd:
1. Schrijven is als je schoenen veters strikken
In het begin dacht ik dat je gewoon je ideeën in een document gooit en klaar was Kees. Nou, dat bleek niet zo te werken. Schrijven is meer zoals het vastmaken van je veters: het begint rommelig, je struikelt misschien een paar keer, maar uiteindelijk krijg je het voor elkaar (met wat frustratie onderweg). Soms moet je gewoon die eerste chaos omarmen. Laat je veters los, ik bedoel, je zinnen – en je ziet vanzelf waar ze je brengen.
2. Routine, of: hoe ik ontdekte dat ik echt geen ochtendmens ben
Ja, ja, ik wist dat ik een routine moest hebben. Dat zeggen ze altijd. Maar na een paar weken ontdekte ik dat mijn routine vooral bestond uit “even vijf minuten extra in bed liggen” en “Netflix, even kijken.” Toch, na wat overtuigingskracht van mijn eigen geweten, begon ik iedere dag een paar honderd woorden op papier te zetten. Zelfs op de dagen dat mijn brein dacht dat het vakantie had, bleef ik schrijven. En gek genoeg… het werkte! Nu heb ik in ieder geval het gevoel dat ik op vakantie ben als ik niet schrijf.
3. Feedback: Van ‘Dat is geweldig!’ naar ‘Misschien iets minder dramatisch?’
Aan het begin dacht ik dat mijn werk het equivalent was van een boek van Stephen King. “Dit ga ik naar iedereen sturen en ik ga zeker lof ontvangen!” Dat was voordat ik het naar mensen stuurde die daadwerkelijk wisten waar ze over praatten. Het resultaat? "Dit is geweldig, maar misschien kun je die zin iets minder melodramatisch maken." Ah, de magie van feedback. Maar in plaats van gekwetst te zijn, leerde ik de kracht van kritiek: het maakt je werk beter! Al is het soms een beetje bitter om je gouden pareltjes te zien verdwijnen in het revisiemodel.
4. Tijd: de ultieme test van geduld
Geduld en ik zijn geen beste vrienden. Als ik iets wil, wil ik het nú. En als ik het nu niet kan krijgen, dan kan ik altijd nog boos worden op mijn computer. Schrijven leert je echter geduld. Een verhaal heeft tijd nodig om te rijpen, zoals een goed stuk kaas. Of een wijn. Of, in mijn geval, misschien een vers gebakken cake. Maar hoe dan ook, als je niet geduldig bent, eindig je met een slecht verhaal. En geloof me, dat wil je niet. Geduld is dus de sleutel, al is het niet altijd even makkelijk te vinden.
5. Genres, of: Hoe ik ontdekte dat ik van alles wat kan, maar niet alles moet
Dit jaar ben ik in verschillende genres gedoken. De ene dag schreef ik een thriller, de andere een romantisch verhaal. Soms leek het wel een wedstrijd “Wie kan de meeste genres in één week proppen?” Maar ik leerde dat het belangrijk is om je te concentreren op wat je echt leuk vindt. Je kunt alles proberen, maar je hoeft niet alles goed te kunnen. Dus ja, misschien geef ik mijn thriller schrijfsels een beetje meer de ruimte en laat ik de poëzie voor een ander jaar.
6. De grootste ontdekking: Mindset is alles
Het leukste van schrijven is het moment dat je jezelf in een perfect scenario projecteert waarin je een literair genie bent. Het minst leuke is de realiteit: dat je soms uren spendeert met schrijven, maar niets eruit komt wat je ook maar in de buurt van "geniaal" kunt noemen. Toen ontdekte ik de kracht van mindset: hoe ik mijn denken veranderde van “Wat een rotzooi!” naar “Oké, dit kan beter, we gaan door.” Het is als die eerste mislukte koekjes die je bakt – het wordt beter, maar je moet blijven oefenen.
7. Publicatie is geen toverspreuk
Oké, het publiceren van een boek zou een magisch moment moeten zijn, toch? Iedereen zegt altijd: "Op een dag schrijf je je boek en BAM, je wordt beroemd!" Nou, ik wacht nog op die magische BAM. Wat ik ontdekte, is dat publiceren echt werk is, en dat succes niet komt aanrollen met de eerste druk. Het is meer een langzaam opbouwend iets, zoals het planten van een boom die pas na een paar jaar vruchten gaat dragen (of misschien komt er gewoon een eekhoorn in wonen).
Een jaar van leren, lachen, en vooral schrijven
Dit jaar heb ik veel geleerd. En hoewel mijn werk nog niet in de top van de bestsellerlijst staat, voel ik me wel een beetje trotser op wat ik heb bereikt. Misschien heb ik geen roman gewonnen, maar ik heb wel een grote lading ervaring opgedaan. En wie weet, misschien volgend jaar…
Dus, wat heb ik geleerd? Dat schrijven hard werken is, maar ook gewoon leuk. Dat je met humor (en misschien een beetje sarcasme) door elke schrijfblokkade heen komt. En dat je, zelfs als je een half jaar niets verkoopt, nog steeds geniet van het proces – want uiteindelijk is het de reis die telt, niet het eindpunt (al zou een beetje verkoop wel leuk zijn, maar hé, we doen ons best).
Mijn eerste jaar als auteur was een rollercoaster vol uitdagingen, inspiratie en groeimomenten—en ik ben dankbaar voor iedere stap. Maar wat zou een auteur zijn zonder lezers? Dus, mocht je nieuwsgierig zijn naar wat mijn verhalen te bieden hebben, neem dan eens een kijkje in mijn boeken. Ze zijn verkrijgbaar als E-book op Kobo (Rakuten) en Amazon (Kindle), en voor de liefhebbers van papier ook als paperback op Amazon. Misschien vind je wel jouw volgende leespareltje ertussen.
Alvast bedankt en veel leesplezier!
Reactie plaatsen
Reacties