Als schrijver ben ik altijd gefascineerd door hoe tijd en plaats mijn verhalen vormen. Niet alleen in de zin van het verankeren van een verhaal in een specifieke tijd of plek, maar meer nog hoe die elementen de energie van je verhaal kunnen bepalen. Je kunt niet zomaar een verhaal neerzetten in een willekeurige stad en verwachten dat het werkt. Nee, je moet de stad voelen, de geur van de lucht inademen en zelfs de kou in je botten voelen als de winter zijn intrede doet. Tijd en plaats zijn als geheime personages die in de schaduw meehobbelen en je verhaal in hun greep houden.

Heb jij ooit een cruise van meer dan 30 dagen gemaakt? Dan hoor ik graag van jou!

Een autobiografie schrijven is meer dan alleen herinneringen op papier zetten. Het is een zoektocht naar waarheid, de betekenis en de structuur in je eigen leven. Het vastleggen van je eigen verhaal kan een verrijkende ervaring zijn, maar het brengt ook uitdagingen met zich mee.

Sterke emoties maken een verhaal onvergetelijk. Of het nu vreugde, verdriet, angst of woede is, een lezer moet het voelen.

Non-fictie schrijven is een delicate balans tussen feiten presenteren en een meeslepend verhaal vertellen want laten we eerlijk zijn niemand wil door een droge opsomming van cijfers en statistieken ploeteren, tenzij je een enorme liefde voor spreadsheets hebt een geloofwaardig wereldbeeld creëren betekent dat je feiten context en menselijke ervaringen combineert tot een geheel dat niet alleen informatief maar ook boeiend is.

Vroeger zou ik uren in de bibliotheek gezeten hebben, op zoek naar weet-ik-veel-wat, bladerend door stoffige boeken en half-vergeten dossiers. Of ik verloor mezelf in eindeloze internetzoektochten, waar ik van ‘hoe werkt forensisch onderzoek’ via ‘wat zijn de symptomen van arsenicumvergiftiging’ per ongeluk belandde bij ‘zelfgemaakte lasagne-recepten’. Tja, de gevaren van het web.

Er is niets zo heerlijk als een plotwending die je volkomen verrast en je met open mond achterlaat. Behalve misschien chocolade. Maar goed, plotwendingen dus. Hoe zorg je ervoor dat lezers niet van tevoren al ruiken waar het verhaal naartoe gaat? Het geheim is misleiding, en geloof me, het is volkomen legaal in de wereld van fictie.

Schrijven is eigenlijk gewoon spelen met denkbeeldige vrienden en hopen dat niemand je vreemd aankijkt. Mijn personages ontstaan niet zomaar; ze krijgen langzaam een eigen wil, een verleden, en voor je het weet, eisen ze betere dialogen en een tragische achtergrond. Het is als opvoeden, maar zonder schoolgeld te moeten betalen.

Symboliek in schrijven: Een appel is nooit gewoon een appel

Muziek en schrijven: De soundtrack van je boek (of totale chaos)