Er is niets zo heerlijk als een plotwending die je volkomen verrast en je met open mond achterlaat. Behalve misschien chocolade. Maar goed, plotwendingen dus. Hoe zorg je ervoor dat lezers niet van tevoren al ruiken waar het verhaal naartoe gaat? Het geheim is misleiding, en geloof me, het is volkomen legaal in de wereld van fictie.
Een goede plotwending is als een slimme illusionist. Je laat de lezer naar de ene hand kijken, terwijl je in de andere hand de echte truc voorbereidt. Eerst geef je ze valse zekerheid: "Oh, dit personage is duidelijk de held!" Vervolgens trek je het tapijt onder hun voeten vandaan: "Oeps, hij was eigenlijk de moordenaar." Verrassing!
Maar pas op: een plotwending moet logisch blijven. Niemand wil een moordenaar die onthuld wordt zonder enige aanwijzing vooraf. Dat is geen slimme wending, dat is gewoon valsspelen. Het publiek moet achteraf denken: "Oh, maar natuurlijk! Hoe heb ik dat niet gezien?" Een subtiele hint hier, een kleine afwijking daar – en voilà, je hebt ze beet.
Personages spelen hier een grote rol in. Geef iemand een klein, schijnbaar onbeduidend trekje, zoals een tik met de vingers of een obsessie met postzegels. Later blijkt die tik een zenuwtrek van een leugenaar, of die postzegel een bewijsstuk in een moordzaak. Kleine details kunnen enorme schokken veroorzaken.
En laten we het hebben over timing. Een plotwending moet niet komen als een dronken oom op een familiefeest – totaal uit het niets en storend. Het moet perfect in de structuur van het verhaal passen. Te vroeg en je verliest de spanning, te laat en het voelt geforceerd.
Dus, hoe verras je je lezers? Laat ze denken dat ze slim zijn, geef ze het gevoel dat ze alles doorhebben, en dan – BAM – sla je toe met een twist die hen nog nachtenlang laat nadenken. En als ze daarna jouw boek met een diepe zucht dichtslaan en roepen "Dát zag ik niet aankomen!", weet je dat je het goed hebt gedaan.
Sofi Kelleri
Reactie plaatsen
Reacties