Vroeger zou ik uren in de bibliotheek gezeten hebben, op zoek naar weet-ik-veel-wat, bladerend door stoffige boeken en half-vergeten dossiers. Of ik verloor mezelf in eindeloze internetzoektochten, waar ik van ‘hoe werkt forensisch onderzoek’ via ‘wat zijn de symptomen van arsenicumvergiftiging’ per ongeluk belandde bij ‘zelfgemaakte lasagne-recepten’. Tja, de gevaren van het web.
Maar die tijden zijn voorbij. Nu hebben we kunstmatige intelligentie! Eén simpele vraag en poef, een schat aan informatie vliegt je om de oren. Natuurlijk is het dan zaak om te filteren, want het internet vertelt me soms dat vampiers echt bestaan, en dat is – hoe spijtig ook – niet helemaal bruikbaar voor mijn thrillers.
Mijn methode? Eerst stel ik een vraag en krijg ik een lawine aan antwoorden via AI. Dan herlees ik alles kritisch en ga ik op zoek naar de gaten in de kaas. In elk onderzoek ontbreekt altijd iets. En dat is waar het leuk wordt. Het puzzelstukje dat ontbreekt, zet me aan tot een nieuwe zoektocht, een extra verdieping. En voor ik het weet, sta ik (virtueel) in een politiebureau mee te luisteren naar ondervragingstechnieken of leer ik hoe een hacker écht te werk gaat.
En ja, in elk boek zit een stukje van mezelf. Niet dat ik in een crimineel meesterbrein ben veranderd (voor zover jullie weten), maar de manier waarop ik de wereld zie, sijpelt onvermijdelijk door in mijn verhalen. De paranoia na het lezen over afluistertechnieken, de fascinatie voor cold cases, en het besef dat de realiteit vaak vreemder is dan fictie – het verandert de manier waarop je naar alles kijkt.
Dus ja, research is essentieel. Niet alleen om geloofwaardige verhalen te schrijven, maar ook om je eigen beeld van de wereld te verbreden. En mocht je me ooit zien wegduiken als iemand het heeft over 'een perfecte moord', weet dan dat ik niet schuldig ben. Ik heb gewoon net iets te veel opgezocht.
Sofi Kelleri
Reactie plaatsen
Reacties